Ignacy Jan Paderewski urodził się w 6 listopada 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Życie Ignacego Jana Paderewskiego to opowieść o człowieku, który miał w życiu szczęście, ale też umiał je w pełni wykorzystać i odwdzięczyć się ziemi, która go wydała na świat. Paderewski, syn zamożnych polskich ziemian z Podola, od małego wykazywał zainteresowanie muzyką. Z rodzinnej wsi trafił w wieku 12 lat do Warszawy, gdzie nauczył się muzycznego kunsztu. Początkowo studiował grę na fortepianie w warszawskim Instytucie Muzycznym (lata 1873-78), następnie w Wiedniu u jednego z najwybitniejszych pedagogów owego czasu, Teodora Leszetyckiego, a następnie w Berlinie.
Zdobył wielkie powodzenie wykonując koncerty w Europie, a potem i w Ameryce. Znawcy nie uważali go za szczególnie genialnego pianistę, lecz zawsze oczarowywał on publiczność. Był bardzo przystojny, umiał się wypowiadać celnie i dowcipnie, a jego koncerty były pełne pasji. Komponował utwory na różnorodne obsady wykonawcze. Przede wszystkim skupiał się na gatunkach fortepianowych, co oczywiście miało związek z jego karierą pianistyczną. Jego spuścizna kompozytorska nie jest obszerna.
Obejmuje jedynie 24 utwory dopuszczone przez twórcę do publikacji (opatrzone numerem opusowym) oraz niewielką grupę kompozycji nieopusowanych.
Wśród dzieł opusowanych znajdziemy utwory monumentalne:
- Koncert fortepianowy,
- Fantazję polską na fortepian z orkiestrą,
- Sonatę na fortepian,
- Symfonię,
- fortepianowe miniatury taneczne i salonowe.
Debiutował on w muzycznych stolicach Europy – Wiedniu, Paryżu i Londynie – w drugiej połowie lat osiemdziesiątych XIX w. Jego pianistykę, poza doskonałością techniczną, cechowało dążenie do pogłębionej interpretacji wykonywanych dzieł. Koncertował ponad pięćdziesiąt lat, z wyjątkiem okresu odradzania się i początku polskiej państwowości, kiedy skupiony był wyłącznie na działalności politycznej, w tym na pełnieniu funkcji premiera rządu.
Po I wojnie światowej przyjechał do Polski. Jego przemówienie w Poznaniu 26 grudnia 1918r. wznieciło powstanie wielkopolskie. Paderewski, jako człowiek znany i lubiany na zachodzie, a także przedstawiciel Komitetu Narodowego Polskiego, który rządy Ententy uważały za reprezentację Polski, został 16 stycznia 1919r. mianowany premierem, pełniąc również funkcję ministra spraw zagranicznych. Negocjował i podpisał Traktat Wersalski, jako przedstawiciel Polski, uzyskując dla niej Wielkopolskę i część Pomorza. Paderewskiemu nie zależało nigdy na stanowiskach politycznych, działalność niepodległościową traktował jako powinność względem kraju ojczystego. Swe koncerty poprzedzał często przemówieniami na rzecz niepodległości Polski.
Po tych wydarzeniach Paderewski stopniowo wycofywał się z polityki, uznawszy, że spełnił swoją misję i powrócił do koncertowania. Po zamachu stanu Piłsudskiego z 1926 r. przyjmował w swojej rezydencji w Morges w Szwajcarii emigrantów politycznych z kraju. Po 1939 powrócił do życia publicznego. Został przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, która stanowiła substytut Sejmu na emigracji.
Jego działalność muzyczna, jako wirtuoza i kompozytora, była jednym z wykładników jego postawy patriotycznej. Warto zauważyć, że sam Paderewski uznawał kompozytorski rozdział swej biografii za szczególnie istotny. W powstałych już w Ameryce w latach 30-tych Pamiętnikach czytamy:
„Nigdy nie doznałem w mojej karierze artystycznej większego zadowolenia jak podczas owego 1903 roku, ponieważ tym, co daje w życiu największe szczęście, jest praca twórcza. […] Pracując twórczo, człowiek stwarza sobie nowe życie. […] Gdy się komponuje, żyje się w szczególnej atmosferze, która w rzeczywistości wyklucza wszystko inne.”
Zdania te precyzyjnie definiują priorytety i rzucają światło na kulisy niezwykłej kariery pianistycznej Paderewskiego.
Uznanie, jakim cieszył się Paderewski na świecie, poświadczają obok licznych odznaczeń państwowych również tytuły doktora honoris causa przyznane między innymi przez uniwersytety Yale, Columbia, Oxford i Cambridge. Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 r. w Nowym Jorku.
Ignacy Paderewski był jedną z najważniejszych postaci w historii Polski. Jego dziłalność – jako muzyka, a zarazem polityka oraz filantropa – wyróżniała Go spośród grona największych osobowości świata kultury i polityki ubiegłego wieku.
Szczególnego podkreślenia wymaga Jego wkład w dzieło odzyskania niepodległości Naszej Ojczyzny, o co zabiegał jako charyzmatyczny artysta – propagując podczas swoich koncertów w Europie i USA sprawę niepodległości Polski, oraz jako wytrawny polityk – pełniąc funkcję premiera i ministra spraw zagranicznych a także reprezentując Polskę na konferencji pokojowej w Paryżu.
